दुवा

तो एकटाच बरसत राहीला एकांड्या शिलेदारा सारखा

सारी धरती त्याला गंधीत करयची होती

त्याचं स्वप्न होतं तिला हिरवेपणी बघण्याचं

तो ऊर फुटोस्तोवर गडगडत राहीला

अगदी शेवटच्या थेंबापर्यंत

काळ्या फत्थरावरचा थेंब अन थेंब कुणी पुसला जणु

त्या काळतोंड्याच्या चेहयावर जीवनाची रेषाही हालली नाही

तो निरशेने इतका गुदमरला इतका गुदमरला

की अखेरीस फुटला,

आकाशात विरून गेला

चार दगडंच्या फटीतून डोकावणारा हिरवा हात

दुवा देत राहीला

नुकत्याच अनुभवलेल्या आज्ञात विधात्यास

त्या दिवंगत जीवनदात्याला

तेवढीच एक श्रद्धांजली !